Ovo je predstava koju morate obavezno pogledati, čak i da niste ljubitelj pozorišta, najpre jer se prvi put nakon više godina desilo da leskovačka publika na premijeri više aplaudira reditelju nego samim glumcima.
Mladi makedonski reditelj je tekst Federika Garsije Lorke “Dom Bernarde Albe” doveo do umetničkog savršenstva, a simboliku stradanja žena koje se rukovode životnom filozofijom “šta će reći svet” do tačke boli koju preživljava i publika svaki put kada grč u stomaku, vapaj za vazduhom (čitaj slobodom – prim.nov) ili oštar rez nemoći na bini dožive i glumice u ovom vanvremenskom komadu napisanom još davne 1936. godine.
Položaj koji u društvu zauzima žena, mnogi bi rekli i danas, kao i pokušaj njihovog življenja po sopstvenom nahođenju, vođeni brilijantnom režijom Cevtanovskog, odlično dodatnom simbolikom prati scenograf Sergej Svetozarev, ali i svetlo Radomira Stamenkovića, savršeno skroman kostim Ivane Ristić i senski pokret koji je zajedno sa “porodicom Alba” osmislio Miodrag Krčmarik.
Večitu borbu za slobodom, frustracije zbog zaključanog kaveza u koji društvo stalno pokušava da vas ukalupi, a zatim i potpunu nemoć da se od glupih i na kraju tragičnih stereotipa pobegne, možda je od svih sedam glumica večeras na premijeri najbolje iznela leskovačka glumica Nataša Pejić u ulozi Amelije – ćerke koja se pretvara u svoju majku.
Nataša, što i znači njeno scensko ime, “bez meda” večeras udara šamar svim optimistima i unutrašnjim, pre svega psihološkim sukobom interesa, rastrzana između onoga što jeste i onoga za čim oseća potrebu, postaje “jači” tiranin nove generacije.
Ipak, od svih sedam glumica, na premijeri u leskovačkom Narodnom pozorištu, najveće simpatije i gromoglasan aplauz pobrala je gostujuća glumica Radmila Kocevska u ulozi dadilje i domaćice kuće.
“Dom Bernarde Albe” je zasigurno predstava kojom će leskovačko Narodno pozorište sa lakoćom moći da računa na festivalski život, ali i nagrade, zahvaljujući izuzetnom talentu mladog makedonskog reditelja Andreja Cevtanovskog.
Ako stepropustili...
