U vreme Turaka, iako je, gledan sa Hisara, ceo ličio na jedan veliki park sa mnogobrojnim drvećem, znatno višim od prizemnih kućica, Leskovac, osim par saraja i bašti u bogataškim vilama, nije imao nijednu zvaničnu zelenu oazu. Pola veka kasnije, bilo ih je pet.
Prvi parkovi podignuti su nakon oslobođenja. Oko novoizgrađene Gimnazije, posađeno je drveće, ali ovaj park uništen je tokom bugarske okupacije u Velikom ratu.
Drugi je nikao na obroncima Hisara, oko Svetoilijske crkve i ubrzo je postao omiljeno izletište Leskovčana, koji su se tamo okupljali tokom brojnih svetkovina i manifestacija. Međutim, kako nije bio uređen, crkvene vlasti su ga izdavale za ispašu stoke. Početkom dvadesetih godina prošlog veka počelo je sređivanje površine, kada je, zahvaljujući omladinskom društvu “Fidan“ i prilozima građana, postavljeno 5o klupa.
“Strelište“ su Leskovčani koristili kao park, kada u njemu nije vežbala streljačka družina. Nalazio se pored Streljačkog kluba “Kralj Milutin“ i, ustvari, je bio jedna veća livada, oivičena drvećem, na obroncima Hisara, odnosno na prostoru oko sadašnje škole “Kosta Stamenković“.
Treći leskovaki park nalazio se pored Železničke stanice. U njemu se, juna 1925. godine, dogodio incident. Visoki oficiri Vojske Kraljevine SHS su, na nekom proputovanju svratili u Leskovac, pa iskoristili priliku da svoje konje puste na ispašu u obližnji park. Životinje su uništile svo zelenilo, te se na ovaj nemio događaj osvrnuo i “Leskovački glasnik, koji je pisao:
– Naviknuti vojnici da svuda gde dođu ne fermaju ničiju svojinu za neprikosnovenu, naveli su konje u park stanice i slistili sve, pa i drveće. Konji popasli travu i to nek im je prosto, ali zašto dozvoliše da konji polome i oljušte drveće. Oni su zaboravili da ovo nije rat i da se takav prostakluk ni u ratu ne dopušta. Kada im je neko dobacio da je to park i da će konji uništiti drveće, oficiri su odgovorili: Kakav park, Leskovčani mi pa znaju za park!
Krajem 1920. godine, na inicijativu opštinske uprave obnovljen je park iza tadašnje Gimnazije, sada Sajmište, koji je, u međuvremenu postao deponija. I po drugi put, nije bio dugog veka, jer je ubrzo uništen. Desetak godina kasnije, ponovo je obnovljen, a 1934. godine, počelo se sa naplaćivanjem sedenja u parku. Tadašnje Leskovčane, to zadovoljstvo koštalo je 50 para. Nosio je ime kralja Aleksandra Prvog, ali je upamćen kao Sokolski park, jer se graničio sa zgradom Sokolskog doma.
Krajem 1927. godine, donet je zakon po kome svaka opština mora imati najmanje 5 hektara pod šumom, a kako bi ispunila ovaj uslov, leskovačka opština je, smatrajući da se parkovi računaju kao šuma, odlučila da prostor Turskog groblja, pretvori u park. Otpočelo je ravnanje terena, na kome će nići park “Devet Jugovića“. Godinu dana kasnije radovi su završeni. Na platou je dobijena lepa i prilično velika površina, čiji je deo pošumljen. Prosečena je staza oko brda, a kolski put proširen. Park je imao električno osvetljenje i u njemu se nalazio spomenik kralju Aleksandru, koji je uklonjen posle Drugug svetskog rata.
S.Stojiljković
Bravo !
V8dis li Mesko i vi boturde, sta je odgovorna vlast i vizija, a vi ste bre sve usrali. Ali tada su Leskovcani vodili grad a ne seljonacelnici.
„Leskovčani pa znaju šta su parkovi.“Prostakluk je zaštitni znak Srba i svako ko pokuša da ih upristoji je njihov neprijatelj a zna se da prostaci nemaju časti i morala i priznaju samo silu i novac.Ovde nikada veliki lopovi nisu odgovarali za svoja nedela zato je krađa ovde legitimna a lopovi veličine,a ne pošteni i umni ljudi.Prostak ne razmišlja o dobrobiti drugih već samo svojoj i zbog toga pametni odlaze oduvek iz Srbije a ostaju nepismeni i bahati koji rešavaju put Srbije i način ponašanja.